مـن پر از وسوسه های رفتنــــــــــــــــــــــم

 

رفتن و رسیـــدن و تــــــــــــــازه شــــــــــدن

إدامه مَطلب

 

 

 

 

 

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را

 

 

به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

 

 

نه دستی داشتم بر سر نه پایی داشتم در گل

 

 

به دست خویش کردم این چنین بی دست و پا خود را

 

 

چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم

 

 

که گر دستم دهد از خویش هم جداسازم خود را

 

 

گر این وضع است میترسم که با چندین وفاداری

 

 

شود لازم که پیشت وانمایم بی وفا خود را

 

 

چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه می داری

 

 

نمی بایست کرد اول به این حرف آشنا خود را

 

 

ببین وحشی که در خوناب حسرت ماند پا در گل

 

 

کسی کو بگذراندی تشنه از آب بقا خود را

 

 

"وحشی"

 

 

 

مثل یک درنای زیبا تا افق پرواز کن

 

 

نغمه ای دیگر برای فصل سرما ساز کن

 

 

زندگی تکرار زخم کهنه دیروز نیست

 

بالهای خسته ات را رو به فردا باز کن

 

 

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

 

 

نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

 

 

اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر

 

 

چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد

 

 

فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک

 

 

که کس نبود که دستی از این دغا ببرد

 

 

گذار بر ظلمات است خضر راهی کو

 

 

مباد کتش محرومی آب ما ببرد

 

 

دل ضعیفم از آن می‌کشد به طرف چمن

 

 

که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد

 

 

طبیب عشق منم باده ده که این معجون

 

 

فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد

 

 

بسوخت حافظ و کس حال او به یار نگفت

 

 

مگر نسیم پیامی خدای را ببرد

 

 

"حافظ" 

 

 

 

گيسوان تو پريشانتر از انديشه من

 

 

گيسوان تو شب بی پايان

 

 

جنگل عطرآلود.

 

 

شکن گيسوی تو

 

 

موج دريای خيال.

 

 

کاش با زورق انديشه شبی

 

 

از شط گيسوی مواج تو ، من

 

 

بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم.

 

 

کاش بر اين شط مواج سياه

 

 

همه عمر سفر می کردم.

 

 

 

 

 

 

من هنوز از اثر عطر نفس های تو سرشار سرور ،

 

 

گيسوان تو در انديشه من

 

 

گرم رقصی موزون .

 

 

 

 

 

 

کاشکی پنجه من

 

در شب گيسوی پرپيچ تو راهی می جست.

 

 

اگر دلت هوای باران کرد بگذار تا چتر وارونه بر تو ببارد

 

 

بگذار تا کوچ پرستو ها در زیر سقف تو به پرواز درآید

 

 

بگذار سیراب شود این برکه تاریکی

 

 

و بگذار سرشار شود ترنم بهاری

 

 

جاری شو

 

 

زندگی ببخش تا همواره آسمانت دلنشین و ابرت پر بار باشد...

 

 

طریق عشق پر آشوب و فتنه است ای دل

 

بیفتد آنکه در این راه با شتاب رود

دل من دریاییــــــــــه

 

 

چشمـــه زندونـــــــــــه برام

 

 

چکــه چکــه های آبــــــــــ

 

 

مرثیه خــــــــــونه برام

 

 

تو رگــام به جای خــــــــــون شعر سرخ رفتنــــــــــه

 

 

تـن به مونـدن نمیــدم

 

موندنـم مرگــــــــــ منــــــــــه

 

تو به من خندیدی و نمی دانستی

 

 

 

من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم

 

 

 

باغبان از پی من تند دوید

 

 

 

سیب را دست تو دید

 

 

 

غضب آلود به من کرد نگاه

 

 

 

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

 

 

 

و تو رفتی و هنوز،

 

 

 

سالهاست که در گوش من آرام آرام

 

 

 

خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

 

 

 

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

 

 

 

که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

 

 

"حمید مصدق"

 

 

 

من به تو خندیدم

 

 

چون که می دانستم

 

 

تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی

 

 

پدرم از پی تو تند دوید

 

 

و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه

 

 

پدر پیر من است

 

 

من به تو خندیدم

 

 

تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

 

 

بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و

 

 

سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

 

 

دل من گفت: برو

 

 

چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...

 

 

و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام

 

 

حیرت و بغض تو تکرار کنان

 

 

می دهد آزارم

 

 

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

 

 

که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

 

"فروغ فرخزاد"

 

 

"فریدون مشیری"

 

 

خب ..آره که خیابونا و بارونا و میدونا و آسمونا ارث بابامه

 

 

 

واسه همینه که از بوق سگ تا دین روز

 

 

 

این کله پوکو میگیرم بالا

 

 

 

و از بی سیگاری میزنم زیر آواز

 

 

 

و اینقدر میخونم

 

 

 

تا این گلوی وا مونده وا بمونه....

 

 

 

تا که شب بشه و بچپم تو یه چار دیواری حلبی

 

 

 

که عمو بارون رو طاقش

 

 

 

عشق سیاه خیالی منو ضرب گرفته

 

 

 

 

 

شام که نیس

 

 

 

خب زحمت خوردنشم ندارم

 

 

 

در عوض

 

 

 

چشم من و پوتینای مچاله و پیریه که

 

 

 

رفیق پرسه های بابام بودن

 

 

 

بعدشم واسه اینکه قلبم نترکه

 

 

 

چشمارو میبندم و کله رو ول میکنم رو بالشی که پر از گریه های ننمه  

 

 

 

گریه که دیگه عار نیست

 

 

 

خواب که دیگه کار نیست

 

 

 

 

 

تا مجبور بشی از کله سحر

 

 

 

یا مفت بگی و یا مفت بشنفی و

 

 

 

آخر سر اینقدر سر بسرت بذارن که

 

 

 

سر بذاری به خیابونا

 

 

 

هی هی

 

 

 

 دل بده تا پته دلمو واست رو کنم

 

 

 

میدونی؟

 

 

 

همیشه این دلم به اون دلم میگه

 

 

 

دکی

 

 

 

تو این دنیای هیشکی به هیشکی

 

 

 

این یکی دستت باید اون یکی دستتوبگیره

 

 

 

ورنه خلاصی

 

 

 

خلاص!

 

 

 

اگه این نبود ...حالیت میکردم که

 

 

 

کوهها رو چه طوری جابجا میکنن

 

 

 

استکانها رو چه جوری می سازن

 

 

 

سرد و گرم و تلخ و شیرینش نوش جان

 

 

 

من یاد گرفتم

 

 

 

چه جوری شبا

 

 

 

از رویاهام یک خدا بسازم و...

 

 

 

دعاش کنم که

 

 

 

عظمتتو جلال

 

 

 

امشب هم گذشت و کسی ما رو نکشت

 

 

 

بعدش هم چشما مو میبندم و دلو میسپرم

 

 

 

به صدای فلوت یدی کوره

 

 

 

که هفتاد سال تمومه عاشق یه دخترچارده ساله بوره

 

 

 

منم عشق سیاهمو سوت میزنم تا خوابم ببره

 

 

 

تو ته تهای خواب یه صدای آشنایی چه خوش میخونه

 

 

 

 

 

بشنو.....

 

 

 

 

 

هی لیلی سیاه

 

 

 

اینقدر برام عشوه نیا

 

 

 

تو کوچه...

 

 

 

تو گذر...

 

 

 

تو سر تا سر این شهر

 

 

 

هرجا بری همراتم

 

 

 

سگ وسوتک میدونه

 

 

 

کشته عشوه هاتم

 

 

 

"حسین پناهی"

 

 

 

 

گفتا تو از کجائی کاشفته می‌نمائی

 

 

 

گفتم منم غریبی از شهر آشنائی

 

 

 

گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری

 

 

 

گفتم بر آستانت دارم سر گدائی

 

 

 

گفتا کدام مرغی کز این مقام خوانی

 

 

 

گفتم که خوش نوائی از باغ بینوائی

 

 

 

گفتا ز قید هستی رو مست شو که رستی

 

 

 

گفتم بمی پرستی جستم ز خود رهائی

 

 

 

گفتا جویی نیرزی گر زهد و توبه ورزی

 

 

 

گفتم که توبه کردم از زهد و پارسائی

 

 

 

گفتا بدلربائی ما را چگونه دیدی

 

 

 

گفتم چو خرمنی گل در بزم دلربائی

 

 

 

گفتا من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم

 

 

 

گفتم به از ترنجی لیکن بدست نائی

 

 

 

گفتا چرا چو ذره با مهر عشق بازی

 

 

 

گفتم از آنکه هستم سرگشته‌ئی هوائی

 

 

 

گفتا بگو که خواجو در چشم ما چه بیند

 

 

 

گفتم حدیث مستان سری بود خدائی...

 

"خواجوی کرمانی"

 

 

 

در سکوتی دلتنگ

در حصاری مستور

عطر تنهایی من در همه جا پیچیدست

و هوس هوش مرا آکنده

با تمنای گناهی مبهم

مادر آگاه ز تنهایی من می پرسد :

تو چرا مثل عدم تنهایی؟

تو چرا کنج قفس هیچ نمی خوانی باز ؟

تا به آهنگ تو یکدم نفسی تازه کنم ،

شهر ما قبلگه عشق و وفا و غزل است ،

تو چرا تنهایی؟

واژه ها در به درند

ناتوانند به ادرک جنون

هیچ کس در این شهر

حس بی تاب مرا خوب نخواهد فهمید

که چرا اینگونه

داغ تنهایی یک آلاله

چشم پر عشوه گر یک نرگس

و غم شرق به غرب سوسن

بر دل گلشن من روییدست

دوست دارم که بگویم سهراب ،

زندگی رسم خوشایندی نیست

زندگی بالش یک خواب بلند ابدی است

زندگی چیدن یک سیب هوس آلود است

زندگی لذت یک فاحشه از ثانیه است

زندگی طیف سفیدی است که آن سوی نهایت پیداست

زندگی تلخترین لحظه ی یک مردودی است

آری آری سهراب ،

زندگی هر چه که هست

زندگی رسم خوشایندی نیست ...

 

رند تبریزی