آه ای زندگی منم که هنوز

 

 

با همه پوچی از تو لبریزم

 

 

نه به فکرم که رشته پاره کنم

 

 

نه بر آنم که از تو بگریزم

 

 

.

 

.

إدامه مَطلب

 

 

 

 

 

 

ای خدا این وصل را هجران مکن

 

 

سرخوشان عشق را نالان مکن

 

 

باغ  جان را تازه و سبز دار

 

 

قصد این بستان و این مستان مکن

 

 

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن

 

 

خلق را مسکین و سرگردان مکن

 

 

بر درختی کاشیان مرغ تست

 

 

شاخ مشکن مرغ را پران مکن

 

 

شمع جمع خویش را بر هم مزن

 

 

قصد این پروانه ی حیران مکن

 

 

گرچه رندان خصم روز روشن اند

 

 

آنچه می خواهد دل ایشان مکن

 

 

کعبه ی اقبال ما این درگه است

 

 

کعبه ی امید را ویران مکن

 

 

نیست در عالم ز هجران تلخ تر

 

 

هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن

 

 

"مولانا"

 

 

 

چه تدبیر ای مسلمانان که من خود را نمی دانم

 

 

نه ترسا نه یهودم من، نه گبرم نه مسلمانم

 

 

نه شرقیم نه غربیم نه بریم نه بحریم

 

 

نه از کان طبیعیم، نه از افلاک گردانم

 

 

نه از خاکم، نه از آبم، نه از بادم، نه از آتش

 

 

نه از عرشم، نه از فرشم، نه از کونم، نه از کانم

 

 

نه از هندم، نه از چینم، نه از بلغار و سقسینم

 

 

نه از ملک عراقینم، نه از خاک خراسانم

 

 

نه از دنیا، نه از عقبا، نه از جنت، نه از دوزخ

 

 

نه از آدم، نه از حوا، نه از فردوس و رضوانم

 

 

مکانم لامکان باشد، نشانم بی نشان باشد نه تن باشد

 

 

نه جان باشد، که من از جان جانانم

 

"مولانا"